Przez Perito
Moreno przebiega kolejna osławiona droga Ameryki Południowej. Ruta 40 to ponad
7000 km trasy zaczynającej się na północy Argentyny, a kończącej się na samym
południu. Wiedzieliśmy, że ruch na tej trasie do najpotężniejszych raczej nie należy
ale być tu i nie spróbować to nie w naszym stylu.
Raul polecał nam bardziej
uczęszczaną trasę ale zdania nie zmieniliśmy. I tak oto po dwóch godzinach
oczekiwania przejechaliśmy około 60 km dzięki uprzejmości dwóch gauchos.
Wysadzili nas na pustkowiu, bo sami skręcali w drogę, która zdawałaby się biec do donikąd. Pierwszy dzień w prawdziwej argentyńskiej Patagonii, jak się później
okazało zamienił się w pierwszą noc w tym samym miejscu. Nie sądziłem, że będzie
aż tak ostro. Ani jednego drzewa czy krzaczka, wszędzie płasko z nielicznymi
czerwonymi wzniesieniami przypominającymi płaskowyże z filmów amerykańskich a
do tego śnieg, mróz i wiatr. Przepięknie.
Pocieszałem Edytę, że przecież w końcu
coś musi tędy jechać a ludzie głupi nie są i nas tu nie zostawią na pastwę
losu. Na kilka aut które nas minęły nie zatrzymał się nikt choćby zapytać czy
wszystko w porządku. Po zmierzchu zdecydowaliśmy się jednak rozłożyć namiot przy
drodze. Po oczyszczeniu kawałka terenu ze śniegu już byliśmy przemarznięci, a to
był dopiero początek tak pięknie zapowiadającej się nocy. Temperatura w takim
terenie spada tak gwałtownie, że metalowe barierki przy drodze wydają dźwięk
jakby pękały. Tak samo dzieje się po wschodzie słońca, gdy metal zaczyna się rozszerzać. Niczym upiorna muzyka. Wrócę jednak na momencik do samej nocy. Będąc w Polsce
nigdy nie przyszłoby nam do głów by spać w trzy-sezonowym namiocie przy -10˚C.
Wciskając się w śpiworki (puchowe też nie były) powiedzieliśmy sobie tylko „oby
do rana”.
Nadszedł ranek a my wciąż mieliśmy stopy, więc całkiem nieźle. Zaparzyłem kawkę na
wodzie z roztopionego śniegu by oszczędzić wodę pitną na później. Tego dnia nie
staliśmy czekając na nadjeżdżające auta. Według mapy następna osada ludzka oddalona jest o około 70 km, więc jeśli nikt się nie zatrzyma to damy radę tam dojść w dwa
dni. Po siedmiu kilometrach marszu znalazł się jednak ktoś, komu nie
przeszkadzała dwójka podróżników w aucie.
Do Bajo Caracoles
dojechaliśmy dość szybko bo pusta trasa daje wiele możliwości komuś, kto nie boi
się prędkości. Gdy jednak z niewielkiego pagórka zobaczyliśmy mieścinę na mapie
zaznaczoną jako miasteczko, włosy zjeżyły mi się na głowie. Dojeżdżając modliłem
się duchu by byli tam jacyś ludzie. Stanęliśmy na stacji benzynowej z dwoma
dystrybutorami paliwa z poprzedniej epoki. Tam zakupiliśmy chleb własnej
roboty, bo sklepu nie było i butelkę ohydnego jak się później okazało alkoholu. Na nasze szczęście był tam też hostel. Radość nie trwało jednak długo, bo
był zamknięty. Z braku laku poszliśmy na posterunek policji w nadziei, że mają
jakąś wolną celę, wszystko, oby nie kolejna noc na tym mrozie i wietrze.
Policjant po dokładnym spisaniu naszych danych z paszportu kazał nam iść za
nim. Nie mieliśmy nic przeciwko bo oznaczało to jedynie miejsce na nocleg. To,
co otrzymaliśmy przerosło nasze oczekiwania. Posterunkowy był synem właściciela
hostelu i otrzymaliśmy cały budynek do własnej dyspozycji. Rozłożyliśmy się w
najlepszym miejscu w całym przybytku czyli w kuchni gdzie rozpaliliśmy sobie w
kominku i uczciliśmy to nabytym wcześniej „napojem”. Wieczorem postanowiliśmy rozejrzeć się po okolicy a zadanie to było najłatwiejsze z łatwych bo sama
mieścina liczy sobie 12 mieszkańców, my naliczyliśmy trzech przez cały dzień.
Doszliśmy wiec do wniosku by rozejrzeć się nieco dalej ale i to nie było
wyczynem, bo wystarczyło minąć dwie szopy by zobaczyć wszystko w promieniu dziesiątek kilometrów.
Tym razem nie nachodziliśmy się zbyt wiele bo nie było takiej potrzeby. 
Rankiem niespodziewanie
złapaliśmy pierwsze auto na tej opuszczonej trasie. Ten kierowca również
nie bał się prędkości, a w dodatku prowadził najlepszy samochód świata czyli
firmowy. Takie pojazdy wjadą wszędzie a usterki zdają naprawiać się same. Po
kilku godzinach dojechaliśmy do skrzyżowania lecz nasza dalsza droga wyglądała
jak jeden wielki plac budowy, o którym ktoś zapomniał jakiś czas temu. Opuściliśmy
więc rutę 40 i pojechaliśmy dalej do Gobernador Gregores.
Kilka kilometrów
przed miastem straciliśmy widoczność. Wpadliśmy w potężną burzę piaskową. Nie doświadczyliśmy
wcześniej niczego takiego i mówię wam, że nie jest to przyjemne. Piach i
kamienie sypały po szybach hałasując do tego stopnia, że nie słyszeliśmy się na
wzajem. Kierowca stracił moją sympatię gdy spojrzałem na prędkościomierz. Ze 160km
na godz. zwolnił do 120. Mimo, że siedziałem na tylnym siedzeniu zapiąłem pas. Maniak
jakiś chciał nas chyba pozabijać bo widoczność była zerowa. Na prawdę nie
widziałem nawet asfaltu przed samym autem a ten wciąż pruł przed siebie. Nic więcej
nam nie pozostało jak tylko przeżegnać się i nagrać całą sytuację. W końcu
dojechaliśmy do miasta gdzie schroniliśmy się na stacji benzynowej. Z racji, że
że był to teren zabudowany, do latającego żwiru dołączyły latające przedmioty
codziennego użytku czyli śmieci, ubrania, wiadra, miski, kawałki blachy falistej
i kabli. Zabrakło zwierzyny domowej i hodowlanej upiętej zapewne na grubych
łańcuchach. Nieliczni przechodnie też nie latali. Ci zmierzający z wiatrem
biegli bo nie mieli wyjścia, ci natomiast śmiałkowie wybierający się pod wiatr,
pochyleni pod kątem 45˚, z wielką wiarą że uda im się gdzieś tego dnia dojść
poruszali się w tempie lodowca. My piliśmy kawkę na stacji i obserwowaliśmy
wszystko przez wielkie szklane okna do czasu gdy również szklane drzwi nie
wytrzymały i rozsypały się w drobny pył. Uznaliśmy że czas znaleźć miejsce na
nocleg, coś bardziej bezpiecznego, z mniejszymi oknami. Namiot byłby
rozwiązaniem gdyby wiatr wiał w kierunku w którym zmierzaliśmy. Udało się za
dość wysoką cenę u gospodarza domu gościnnego, który z gościnnością miał tyle
wspólnego co nic. Po raz pierwszy cieszyliśmy się z pokoju z oknem jak w
więziennej celi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz